Puxha për Tarën e Gjelbër
Kjo puxha për Tarën është një nga një seri puxhash për Pesë Pranjatë – bashkëshortet femra të Pesë Budave. Ekziston një simbolikë shumë e pasur e lidhur me Pesë Budat, mashkull dhe femër. Aspekti femëror, Prajnatë, lidhet veçanërisht me pesë elementët dhe gjithashtu me pesë mençuritë. Kështu, Tara mishëron elementin e ajrit dhe mençurinë që përmbush gjithçka, si dhe shumë përngjashmëri të tjera simbolike.
Ekzistojnë shumë puxha për Tarën, por forma e veçantë e Tarës së Gjelbër, për të cilën lidhet kjo puxha, përshkruhet në një seri sadanash të quajtura Mbretëreshat e Mandalës. Në sadana ajo shfaqet e ulur mbi një lule lotusi blu të zbehtë dhe një tapet hëne. Ajo përshkruhet si:
“…e gjelbër në ngjyrë. Ajo ulet me këmbën e majtë të tërhequr në pozicion meditimi, dhe këmbën e djathtë të shtrirë, këmba e saj prekur mbi një tjetër lotus të vogël blu të zbehtë dhe mbi një tapet hëne. Ajo është e veshur me rroba të shkëlqyera, dhe është e zbukuruar me argjend dhe sende të tjera të çmuara.
Dora e saj e djathtë është mbi gjurin e djathtë, pëllëmba e kthyer jashtë, në mudrën e dhënies supreme, duke mbajtur një vaxhra të kryqëzuar. Dora e saj e majtë është para zemrës, duke tundur një kambanë vaxhra argjendi.
Në kokë mban një kurorë me pesë stoli. Ka flokë të gjata e të zeza, një pjesë e lidhur në një nyje të sipërme, ndërsa pjesa tjetër i rrjedh mbi supe. Përpara nyjes së saj të sipërme qëndron Buda i gjelbër i thellë, Amoghasidi. Ai është ulur në pozicionin vaxhra. Dora e tij e djathtë është në mudrën abhaja; e majta i pushon në prehër, duke mbajtur një gjysmëhëne.
Koka dhe trupi i Tarës janë të rrethuar nga aurat e dritës. Ajo është e re, e bukur dhe buzëqesh me dhembshuri.”
Puxha mund të pasurohet duke përfshirë Strehimet dhe Parimet pas seksionit të tretë, duke kënduar mantrën e Tarës – OM TARE TUTTARE TURE SUAHA, dhe në mënyra të tjera, siç është bërja e ofertave fizike.
– Vessantara.
YLLI I MESNATËS
NJË PUXHA PËR TARËN
ADHURIM
Zemër e dhembshurisë,
Të cilës asnjë mendim për veten
Kurrë nuk mund ti lindë,
E përkushtuar për mirëqenien e botës,
Ti inkurajon adhuruesit e tu
Të shprehin dashurinë e tyre për ty
Duke shërbyer të gjitha qeniet.
Kështu, nga përkushtimi ndaj teje,
Unë u ofroj të gjitha qenieve
Frutat e zemrës tënde:
Çdo qenieje individuale
I jap pa fund
Liqene dhe lumenj të freskët
Që të lahen në dhembshurinë tënde;
Ushqim të ëmbël dhe pije
Që të ngopen me dhembshurinë tënde;
Diellin, hënën dhe yjet
Që të ndriçohen nga dhembshuria jote;
Fllade të pasura, plot parfum dhe aromë lulesh
Që të nuhasin dhembshurinë tënde;
Muzikën e zogjve dhe të instrumenteve
Që mendjet e tyre të mbushen me dhembshurinë tënde.
PËRSHËNDETJE
Ylli i mesnatës,
Që ndriçon qiellin verior,
Me shkëlqimin e dashurisë tënde,
Ti që adhurohesh
Edhe nga perënditë dashamirëse,
Tarës i jap nderim.
Fryma e ëmbël e të gjithë Budave,
Që parfumos botën
Me aromën e dhembshurisë tënde,
Ti që adhurohesh
Edhe nga perënditë e mëshirshëm,
Tarës i jap nderim.
Shigjetare e madhe e Sugatave,
Që godet kokat e Hidrës së xhelozisë
Me shigjetat e pashtershme
Të gëzimit tënd dashamirës,
Ti që adhurohesh
Edhe nga perënditë e gëzuara,
Tarës i jap nderim.
Flamur fitimtar i Darmës së lartë,
Standart i ngritur i Fitimtarëve,
I vendosur në tokën e fortë të qetësisë së shpirtit,
Ti që adhurohesh
Edhe nga perënditë e qeta,
Tarës i jap nderim.
TË MARËSH STREHIM
Mbretëreshë misterioze,
Në mesnatën e thellë të dëshpërimit,
Kur nuk kam siguri,
Kur nuk jam i sigurtë,
As i qartë,
Ti shfaqesh.
Me dorën tënde dhuratë-dhënëse
Mban vaxhrën e dyfishtë
Në të cilën bashkohen të gjitha të kundërtat.
Le të pranojë unë mençurinë që ti ofron,
Të shoh përtej burgut të dualizmit,
Dhe të imitoj veprimtarinë tënde të qetë.
Ku samsara dhe nirvana
Shkrijnë dhe zhduken
Atje kërkoj strehë.
Ku lindja dhe vdekja
Shkrijnë dhe zhduken
Atje kërkoj strehë.
Ku mençuria dhe dhembshuria
Shkrijnë dhe shfaqen kudo
Atje kërkoj strehë.
RRËFIMI I GABIMEVE
Zonjë sypatrembur, mbretëreshë e fuqishme,
Ti që shpëton qeniet
Nga Tetë Tmerret e Mëdha,
Të lutem më shpëto
Nga një mijë e tetë
Frikërat dhe shqetësimet
Që pushtojnë mendjen time.
Para teje rrëfej
Të gjitha shqetësimet dhe ankthet e zakonshme
Që më mbushin ditën,
Saqë rrallë herë marr
Një frymë të qetë:
Frikën që më ndalon të provoj,
Frikën që krijon një fasadë,
Frikën e të qenit me të tjerët,
Frikën e të qenit vetëm,
Frikën që më bën të ashpër, të mbyllur dhe dashakeq,
Frikën të mos marr atë që dua
Që më bën rrëmbyes dhe të përqendruar vetëm tek vetja.
Para teje rrëfej
Frikërat e thella:
Frikën nga çmenduria,
Frikën nga vdekja,
Frikën nga jeta,
Frikën nga çdo gjë
Përtej guaskës së breshkës
Të egos sime.
Para teje rrëfej
Mbi të gjitha
Frikërat që më mbajnë peng
Që t’i jap veten Darmës:
Frika nga përkushtimi ndaj Udhës,
Frika nga ndryshimi,
Frika nga heqja dorë,
Frika nga bujaria,
Frika nga guximi,
Frika nga thellimi,
Frika nga liria,
Frika nga mençuria,
Frika nga përkushtimi ndaj të gjitha qenieve.
Këto frikëra nuk lindën vetë,
Ato burojnë nga një milion zgjedhje dhe veprime
Në shumë jetë –
Duke zgjedhur pavetëdijen,
Duke zgjedhur mungesën e guximit,
Duke zgjedhur të fsheh kokën në samsara.
Të lutem më fal,
Dhe më ndihmo
T’i vendos këto frikëra në këmbët e tua.
Qofshin të gjitha të qetësuara prej teje.
O Tara e dashur,
Të lutem merr dorën time që dridhet në dorën tënde,
Dhe formoje butësisht
Në mudrën e pafrikësisë.
GËZIMI I MERITAVE
O Tara e gëzuar
Titanët gëzohen për arritjet e tyre,
Burimi i tyre i vetëm i lumturisë janë vetë ata;
Ti gëzohesh për veprat e mira të të gjitha qenieve,
Kështu që ti ke burime të pafundme kënaqësie.
Pa frikë dhe i lirë nga zilia
Gëzohem për arritjet
E të gjithë atyre që sjellin
Bukuri, paqe dhe guxim
Në botë.
Pa frikë dhe i lirë nga zilia
Gëzohem për heronjtë dhe heroinat shpirtërore,
Ata fitimtarë
Që mposhtin mendjemadhësinë.
Pa frikë dhe i lirë nga zilia
Gëzohem për ty,
Perëndesha smerald,
Dhe për veprimtarinë tënde të pafund të përkushtuar
Që realizon çdo vepër.
Pa frikë dhe i lirë nga zilia
Gëzohem për kujdesin tënd të veçantë për botën,
Kështu që çdo gjethe,
Çdo fije bari,
Është e njomur me jeshilen
E dhembshurisë tënde.
LUTJE DHE PËRGJËRIM
Dashuria udhëton më shpejt se tingulli,
Më shpejt se drita,
Ajo përshkon galaktikën
Në një çast.
O Mbretëreshë e Dhembshurisë së Madhe,
Kudo që dashuria jote nevojitet
Ajo është aty menjëherë.
I kapur në uraganin e vuajtjes
Erërat e tij që më çjerrin
Trupin dhe mendjen,
Më duhet vetëm të them emrin tënd:
Tara, Tara, Tara!
Dhe stuhitë e mallit dhe të frikës
Qetësohen.
Kush mund ta kishte imagjinuar
Se ato dy rrokje të vogla
Mund të përmbanin kaq shumë dashuri –
Dashuri të butë,
Dashuri pa frikë,
Dashurinë e të gjithë Budave.
Le të jem unë dhe të gjitha qeniet
Gjithmonë të aftë të të thërrasim:
Tara, Tara, Tara!
Dhe si përgjigje
Le të na përshkosh me Darmën
E dashurisë tënde të madhe
Menjëherë
Mbi të gjithë ne.
DEDIKIM
Le të jehonjnë meritat e kësaj lëvdate
si një kambanë vaxhra,
Gjithmonë duke luajtur emrin e Tarës,
Rrahjen e butë të zemrës së dhembshurisë.
Kambanë vaxhra e dashurisë së Tarës,
Që jehon nëpër kohë e hapësirë,
Le të mos pushojë kurrë tingulli yt
Në udhëtimin e tij përtej yjeve.
Kambanë vaxhra e dashurisë së Tarës,
Që shpëton qenie në çdo rruzull,
Le të mos pushojë kurrë tingulli yt
Derisa e gjithë vuajtja të jetë shuar.
Kambanë vaxhra e dashurisë së Tarës,
Që buçet butë në zemrën time,
Le të mos pushojë kurrë tingulli yt
Derisa ti dhe unë
Më në fund të bëhemi një.