Mos Shko Butësisht Në Atë Natë të Mirë

Mos shko butësisht në atë natë të mirë
Pleqëria duhet të digjet dhe të çmendet në mbyllje të ditës;
Zemërohu, zemërohu kundër shuarjes së dritës.

Edhe pse njerëzit e mençur, në fundin e tyre, e dinë që errësira është e drejtë,
Sepse fjalët e tyre s’kanë ndarë ndonjë vetëtimë, ata
Nuk shkojnë butësisht në atë natë të mirë.

Njerëzit e mirë, në valën e fundit, duke qarë se sa ndritshëm
Mund të kishin vallëzuar veprat e tyre të brishta në një gji të gjelbër,
Zemërohu, zemërohu kundër shuarjes së dritës.

Njerëzit e egër që kapën dhe kënduan diellin në fluturim,
Dhe mësojnë, shumë vonë, se e kanë vajtuar atë në rrugën e tij,
Mos shko butësisht në atë natë të mirë.

Njerëzit e rëndë, afër vdekjes, që shohin me shikim verbues
Sytë e verbër mund të digjen si meteore dhe të jenë të gëzuar,
Zemërohu, zemërohu kundër shuarjes së dritës.

Dhe ti, ati im, atje në atë lartësi të trishtuar,
Më Mallko, beko, tani me lotët e tu të furishëm, unë lutem.
Mos shko butësisht në atë natë të mirë.
Zemërohu, zemërohu kundër shuarjes së dritës.